Vanaf 1 juli 2021 is mijn nieuwe boek verkrijgbaar. Krijg nou groene vingers! Het allerleukste boek voor mensen die denken dat ze niet met planten om kunnen gaan. (En ook voor mensen die denken dat ze dat wel kunnen.) ISBN 9789463900607. Geen ‘gewoon’ plantenboek, maar een hilarisch boek dat leest als een trein. Vol met eigen ervaringen, grappige columns, weetjes en natuurlijk verzorgingstips. Ondanks belangstelling van uitgevers hebben boekproducent Vitataal en ik besloten het zelf op de markt te brengen. Op deze manier kunnen we helemaal zelf bepalen hoe het eruit komt te zien en wat we er precies in zetten. Vitataal heeft al bijna 20 jaar ervaring in het produceren van boeken, werkt samen met de beste opmakers en redacteuren en samen maken we er een prachtig boek van. Hij doet niks, hoor! Mijn boek vol columns over het leven met een hond (en later twee honden) dat ik in 2018 schreef is nog steeds verkrijgbaar. Inmiddels ook als luisterboek. Hij doet niks, hoor! is uitgegeven door Uitgeverij Eigenzinnig. ISBN 9789491777998 Een greep uit de tekst: ‘Ik ken een meneer met een poedel en die praat tegen zijn hond alsof het een kind is.’ Ik ben op een feestje en sta samen met nog een paar mensen in een kring om de spreekster heen. Deze staat met een glas in haar hand te genieten van de aandacht. Ze gaat nog even door: ‘Zooooo, Meisjepeisje, jij bent wel moe na zo'n lange wandeling, hè?’ kirt ze, de meneer met de poedel imiterend. ‘En die poedel heeft een jásje aan, nou jaaaaa!’ De mensen om haar heen slaan zich op de dijen en doen van: ‘Woehahaha.’ ‘Woehahaha,’ doe ik ook een beetje halfslachtig mee, maar het gaat niet echt van harte. Ik praat namelijk ook zo tegen mijn hond, al heeft hij dan geen jasje aan. De spreekster raakt nu echt op stoom en haalt nog meer hilarische voorbeelden aan van wat de poedelmeneer allemaal tegen zijn hond zegt. Ik probeer een beetje ongezien uit de kring weg te schuifelen, maar de spreekster heeft me in de gaten. ‘Zeg, jij hebt toch ook een hond?’ roept ze me terug. Alle ogen zijn opeens op mij gericht. Ik mompel iets vaag bevestigends en probeer me uit de kring te wurmen, die zich plotseling sluit. Ik kan geen kant op. Ze vraagt wat voor hond ik heb. En waar hij vandaan komt. ‘Een kruising uit Spanje?’ schreeuwt ze, triomfantelijk in het rond kijkend, ‘dan kook je zeker ook paella voor hem!’ Geschater uit de menigte. ‘En heb je ook koosnaampjes voor hem?’ Ik ontken natuurlijk. In mijn gedachten kraait een haan. ‘Maar je praat wel tegen hem?’ Ik ontken weer en vertel de groep huichelachtig dat je beter non-verbaal met honden kunt communiceren. Weer die haan. (…)